به گزارش رمز فردا ، فرهنگ و اندیشه، زهرا زمانی: فریاد اشرف شبیه جیغ شد: «مهدی افتاد توی آب.» آه از نهاد فاطمه بلند شد. فرصتی برای فکر کردن نداشت. با آن قد بلند و اندام چهارشانه، خودش را توی رودخانه انداخت. دستش را تند تند میان آب گل آلود چرخاند تا بند قنداق سید مهدی به دستش آمد. نوزاد را بالا کشید و کنار آب برد. توی دهان بچه آب رفته و رنگش کبود بود. بچه را سرازیر کرد. آب از دهانش بیرون ریخت و کم کم حالش جا آمد.۶

بخش هایی که خواندید، قصه کودکی سید مهدی لاجوردی از کتاب روزهای لاجوردی است. شهید سید مهدی لاجوردی بچه دروازه دولاب تهران، فرمانده ای لوتی منش که شاید در همان روزهای ابتدایی منش و اخلاقش از نگاه دیگران قابل تایید نبود اما هر روز زندگی اش به دور از تایید، فصلی می شود تا رسیدن به شهادت! زندگی سید مهدی پر از خاطرات پرفراز و نشیب است. از روزهای قبل از به دنیا آمدن، کودکی که بارها تا دم مرگ می رود، از روزهای نوجوانی و شور و هیجان و علاقه به فوتبال تا بحبوبه انقلاب و جنگ. روزگار برای هر فصل از زندگی شهید سید مهدی لاجوردی به یک رنگ است تا رنگ آخر در حسرت و دوری از دوستان شهیدش و بالاخره شهادت… شهادتی به رنگ لاجورد…سید مهدی لاجوردی فرمانده شهیدی که از روزهای ابتدای جنگ به جبهه رفت تا شهریور ۶۶ که بالاخره به آرزوی خودش رسید. فرمانده شهید که اهل کوچه پس کوچه های قدیمی تهران است اما هنوز یک کوچه هم به نامش نیست….

در اینجا، در سالروز شهادت این فرمانده شجاع گردان زرهی لشکر ۲۷ محمد رسول الله بخش هایی کوتاه از کتاب این شهید را می خوانیم:

رفتار و منش سید

…اکثر مواقع که سید مهدی از جبهه برمی‌گشت، اذان صبح به تهران می رسید. اول به دیدن پدر و مادرش می‌رفت و بعد خانه خودش. بعد هم قرارش این طور بود که بازار می رفت و خرید. سر و وضعش با چیزی که در جبهه بود، خیلی فرق می کرد. با اینکه در محل، همه می شناختنش، ولی وقتی او را با تی شرت، شلوار لی، کفش ورزشی، موهای مجعد بلند و گاهی محاسن کوتاه می دیدند، باور نمیکردند سپاهی باشد و اهل جبهه.

توی جبهه به این رزمنده های لوتی می گفتند: عشق لاتی! صبح گاه نمی آمدند یا موقع ورزش می خوابیدند. اما شب عملیات با دل و جرات فراوان تا مرز شهادت می رفتند. سید مهدی، خیلی به ظاهر آدمها توجه نمیکرد. حتی هیچ کس را از روی ظاهرش قضاوت نمیکرد. با همه گرم میگرفت. سبک خاص خودش را داشت. نه عشق لاتی بود و نه قلبی محجوب. لباس فرم سپاه را می پوشید. فانوسقه می بست. آرم سپاه را روی سینه می چسباند. پشت جبهه و حتی توی جبهه، لحن و کلام و لهجه اش همان بود که در کوچه و بازار و محله های نوجوانی وجوانی اش بود. سید مهدی با آن حالت های عامیانه و خالصانه، آدمی نبود که بخواهد تظاهر کند یا رفتار کسی را تقلید کند. او خودِ خودش بود. با تمام این حرف ها، پشت جبهه بیشتر شلوار اسپرت یا کتان می پوشید تا لباس رسمی و آن روزها اگر کسی شلوار لی می پوشید، می گفتند سوسول است. خیلی افراد به ظاهر مذهبی می گفتند: آسید! چرا این تیپو می زنی؟ سید هم در جوابشان می خندید. بعد همان افراد ادامه می دادند: مثلا شما سپاهی هستیا!! بعد سید با چهره اش می فهماند که حرف بی ربطی زده اند و می گفت: کجا اسلام نوشته دکمه هاتو تا خرخره ببندی؟ آدم می تونه مسلمون باشه، اهل جبهه باشه و لباسش هم فرق داشته باشه! مسلمون بودن فقط به لباس نیست. به جنگیدن است! بیایید جبهه بجنگید…

از روزهای شهادت سید

ظهر عاشورا بود. ولی الله معدنی برای دیدن سید مهدی، مصطفی شفیعیان و بقیه مجروحین به بیمارستان رفت. از پرستار پرسید: برادر شفیعیان کجاست؟ پرستار گفت: الان شهید شد. سراغ سید مهدی را گرفت. پرستار گفت: تخت اون سمت. ولی الله بلافاصله به سمت سید مهدی رفت. با دیدن وضعیت سید مهدی یاد درددلهای فرمانده افتاد که همیشه می گفت: «پاسداری مثل شمعه. ببین شمع چجوری می سوزه و خودش ذوب می شد.» و آهسته زیر لب زمزمه کرد: شمع مشو، شعله مکش ،خویش مسوزان/ زانکه شدی شمع، شمع جز آسیب نبیند.

بعد رو به ولی الله معدنی ادامه داد: اگه ما برای این کشور از گردن هم قطع نخاع بشیم، نباید از انقلاب طلبکار بشیم…

سید در همان حضور کوتاهش در بیمارستان هم نگران نیروهایش بود و حال بچه های مجروح را می پرسید. سید فقط می توانست گردنش را تکان بدهد، صورتش ورم کرده بود، طولی نکشید که سید هم زیر لب یکی دو بیتی را دوباره ادامه داد و بعد هم به دوست قدیمی اش شفیعیان پیوست و شهید شد… لبخند کم رنگ سید هنوز روی لبهایش بود.

منبع : خبرگزاری مهر