به گزارش رمز فردا به نقل از ایسنا و به نقل از ایندیپندنت، این “بذر” حاوی هزاران داده است که به صورت دیجیتالی روی آن کدگذاری شده‌اند. این داده‌ها شامل اطلاعات ضروری، ویژگی‌ها و سایر پارامترها مانند وزن، قد، رنگ و چگالی است. بذرهای ساده می‌توانند حاوی ۵۰ خط داده باشند که روی هر سطر شش داده ثبت شده است.

سپس این بذرها تلاش می‌کنند تا به طرحی خاص تبدیل شوند که توسط محققان دانشگاه کوئینز در بلفاست(Belfast)، لاگبورو(Loughborough) و یورک(York) طراحی شده است.

این بذرها در یک برنامه کَد(CAD) به شکل یک سلول رشد خود را آغاز می‌کنند تا زمانی که به بالاترین حد پارامتری که برای آن‌ها طراحی شده است برسند.

برای مثال، یک مربع ۱۰ سانتی‌متری می‌تواند تا رسیدن به طول مشخصی رشد کند تا زمانی که الگوریتم آن جهت رشد را تغییر دهد.

در حال حاضر نتایج به دست آمده تصادفی هستند اما در نهایت نظم خواهند گرفت تا برای انسان‌ها کارآمدتر باشند.

پروفسور مارک پرایس(Mark Price) می‌گوید: بذر سایبری درون یک مدل کامپیوتری مانند ساقه یک گیاه در طبیعت رشد می‌کند و بلند و بلندتر می‌شود.

این بذر برای ایجاد ساختاره‌های پیچیده تقسیم می‌شود اما این ساختارها تنها در شرایطی خاص قابل مشاهده خواهند بود.

این “بذر” رشد می‌کند و در نهایت جوانه می‌زند و در این زمان رفتارش را تغییر می‌دهد و به رشد حسگرهای مصنوعی می‌پردازد.

برای مثال دانه‌ی یک دوچرخه در بلفاست می‌تواند با استفاده از فلز این وسیله را ایجاد کند. دانه‌ای مشابه در بمبئی می‌تواند برای ساخت آن از چوب بامبو استفاده کند. در نهایت می‌توان آن‌ها را به شبکه ابری متصل کرد تا محصولات براساس تقاضا تولید شوند.

این فناوری را می‌توان در طراحی تعداد زیادی از وسایل نقلیه و هواپیماها مورد استفاده قرار داد.

در حال حاضر محققان در تلاشند تا با کمک این فناوری طراحی‌های ساده‌ای برای ساختارهایی مانند داربست‌ها، سازه‌های مهندسی ساده که از دوچرخه و هواپیماها ساده‌ترند ایجاد کنند.

این امکان وجود دارد که این بذر پیش از رشد در مورد محیطی که در آن قرار دارد اطلاعاتی داشته باشد و محدودیت‌ها را بداند.

محققان تاکنون طراحی برای سازه‌های پیچیده‌تر مانند دنده انجام نداده‌اند اما پروفسور پرایس به ایندیپندنت گفته است که اطمینان دارد از این برنامه می‌توان برای طراحی چارچوب یک هواپیما طی دو دهه آینده استفاده کرد.

در حال حاضر این “بذرها” در یک فرایند تکاملی مصنوعی ساخته می‌شوند که در آن صدها طرح ساخته می‌شود و طرح‌های مفید توسط یک برنامه رایانه‌ای گزینش می‌شوند.

یک رایانه‌ معمولی می‌تواند این کار را در عرض چند ساعت انجام دهد و یک رایانه با عملکرد بالا می‌تواند در چندین ثانیه این کار را به انجام برساند. زمانی که طراحی‌های پیچیده‌تری مورد نیاز باشد محققان باید محدودیت‌های محیط از جمله دما، مغناطیس و وزش باد را شبیه‌سازی کنند. این کار می‌تواند هزینه‌بر باشد.

پروفسور پرایس می‌گوید: یکی از فواید این بذرها این است که می‌توان با کمک آنها به طرح‌هایی جدید که هیچ‌گاه به ذهن انسان نمی‌رسد دست یابیم