به گزارش ایسنا، مجید مظفری درباره تولد برنامه «گل یا پوچ» و بهره‌گیری از این بازی در قالب یک برنامه گفت: رفتن سراغ بازی‌های قدیمی که سالم و ساده هستند، اتفاق بسیار خوبی است؛ چراکه بازی‌ مثل گل یا پوچ، بدون هیچ حاشیه‌ای از قدیم الایام تا امروز باعث جمع شدن دوستان و خانواده‌ها دور هم می‌شد و همچنان نیز به برقراری تعامل در قالب یک سرگرمی کمک زیادی می‌کند.

او افزود: این بازی جزو سرگرمی‌های سالمی محسوب می‌شود که قطعاً یادآوری آن به این شکل باعث اشاعه‌اش خواهد شد. مثل باب شدن بازی و سرگرمی‌های جالب توجه دیگری که در شبکه نمایش خانگی اجرا شدند و بعد از پخش برنامه مورد استقبال مردم قرار گرفتند و به جمع‌های مختلف راه پیدا کردند. نمونه این اتفاق «جوکر» است، که بعد از انتشار آن توسط خیلی‌ها در دورهمی‌ها و محافل مختلف توسط مردم بازی می‌شد.

مظفری با تأکید بر اینکه گل یا پوچ از بازی‌های قدیمی است که در خانواده‌ها رواج داشت و دارد، گفت: زمانی که همه به بهانه این بازی دور هم جمع می‌شوند، از خیلی از موضوعات چالش‌برانگیز دور شده و به شکلی به واسطه این تعامل، صمیمیت بیشتری شکل می‌گیرد. این روزها هم خیلی‌جاها می‌بینم و می‌شنوم که خانواده‌ها و دوستان دور هم نشستند و مشغول این سرگرمی قدیمی و ماندگار شده‌اند.

این بازیگر با اشاره به سبقه این بازی بیان کرد: گل یا پوچ بیشتر در قهوه‌خانه‌ها انجام می‌شد. خود من چون بچه جنوب شهر هستم و مسجد جامع به دنیا آمدم، به یاد دارم که چقدر این بازی مرسوم و محبوب بود. زمانی که بعد از رسیدن به سن قانونی به قهوه‌خانه‌ها می‌رفتم، می‌دیدم که مردم با چه جدیتی آن را بازی می‌کنند. در ماه رمضان هم قبل از ترنابازی و افطار خیلی‌ها مشغول این بازی می‌شدند و بعد از افطار هم سراغ ترنابازی می‌رفتند. از همین رو این بازی در قهوه‌خانه‌ها و سمت جنوب شهر بیشتر رواج داشت و مرسوم بود.

مظفری با بیان اینکه پخش برنامه‌ای مثل «گل یا پوچ» در اشاعه این بازی قدیمی بی‌تأثیر نیست، یادآور شد: این اتفاق جالب توجهی است، چرا که یک بازی قدیمی که اغلب در یک منطقه و محل خاص و بین قشری از مردم رواج داشت، حالا به مناطق دیگر و جمع‌های گسترده‌تری راه پیدا کرده است، آن هم بازی که هیچ بدآموزی یا نکته منفی ندارد.

این بازیگر با یادآوری تجربه این بازی و تأثیری که روی نگاه و تحلیل‌های هر فردی دارد، خاطرنشان کرد: من خودم بارها و بارها گل یا پوچ بازی کردم و پیشنهادم این است که همه یکبار هم که شده، به سراغش بروند؛ چرا که علاوه بر مفرح و شادی‌بخش بودن آن به دلیل گروهی بازی شدنش، آدم را باهوش هم می‌کند. در واقع روانشناسی نگاه‌ها و تجزیه و تحلیل حالت و رفتارهای رقبا به تشخیص بهتر و ارتقاء هوش تحلیلی کمک می‌کند. در کنار تمام این‌ها، در روزگاری که همه به سختی دور هم جمع می‌شوند، زنده شدن این بازی می‌تواند بهانه خوب و بی‌دغدغه‌ای برای دورهمی‌ها محسوب شود.