دکتر حسین حسینی، معاون آموزشی سابق دانشگاه ، ضمن بیان این مطلب گفت: هنگامی که آموزش مجازی مورد توجه جهان قرار گرفت، ایران نسبت به این شیوه بی‌توجه بود و اکنون نیز در حالی که آموزش الکترونیکی در دنیا مسیر رو به رشد خود را طی کرده، مشکلاتی مثل محدودیت پهنای باند اینترنت باعث می‌شود تا آموزش مجازی در ایران شرایط متفاوتی داشته باشد.

عضو هیات علمی دانشگاه تهران با بیان اینکه در زمینه آموزش مجازی در ایران فرهنگ‌سازی نشده، تصریح کرد: پیش از شیوع کرونا، دانشگاه‌ها بر اساس اسناد بالادستی می‌توانستند ۱۰ درصد از کلاس‌ها را به صورت مجازی برگزار کنند، اما چنین فرصتی برای دروس عمومی نبود. در یک برهه زمانی، شورای آموزشی دانشگاه تهران تصمیم گرفت ظرفیت کلاس‌های مجازی را از ۱۰ درصد به ۲۰ درصد افزایش دهد. اما به دلیل اینکه دانشگاه ظرفیت افزایش کلاس‌های مجازی را نداشت با طرح پیشنهادی مخالفت شد و به این ترتیب تنها تعدادی از کلاس‌های به صورت مجازی برگزار ‌می‌شد.

وی ادامه داد: پس از شیوع کرونا، دانشگاه‌ها مجبور شدند کلاس‌ها را به صورت مجازی برگزار کنند اما مقدمات آن فراهم نبود و این عدم آمادگی ریشه در مسائل مختلف داشت که برخی درون دانشگاهی و برخی بیرونی بودند.

دکتر حسینی با بیان اینکه کیفی‌کردن آموزش الکترونیکی باید به عنوان ماموریتی جدی درنظر گرفته شود، توضیح داد: فاکتورهای متعددی بر کیفیت این شیوه آموزشی تاثیرگذار هستند و باید مورد توجه گیرند. به طور مثال، پهنای باند اینترنت باید افزایش یابد، همچنین مسائلی درباره کلاس‌های مجازی به اعضای هیات علمی آموزش داده شود. کمبود منابع دانشگاه‌ها هم می‌تواند موجب کاهش کیفیت آموزش شود.

این استاد دانشگاه تهران با اشاره به اینکه آموزش الکترونیکی را باید جزو جدانشدنی نظام آموزش عالی دانست، تصریح کرد: قاطعانه باید گفت، شرایط دانشگاه‌ها به هیچ وجه شبیه به دوران پیش از کرونا نخواهد شد. شناسایی نواقص و مشکلات آموزش الکترونیک را باید یک ماموریت جدی دانست، چرا که اعضای جامعه دانشگاهی به سیستم آموزش مجازی با تمامی خوبی‌ها و بدی‌هایش عادت کرده‌اند.

وی افزود: هنگامی که موضوع بازگشت به آموزش حضوری مطرح می‌شود، دانشگاه‌ها اعلام می‌کنند بودجه تخصیص داده شده آنها محدود است؛ به همین دلیل توانایی برگزاری کلاس‌های حضوری را ندارند. همچنین مباحثی مدیرتی مثل محدود بودن فضای خوابگاه‌ها یا ناتوانی در تامین غذای دانشجویان نیز مطرح می‌شود که ارتباطی با مسائل آموزشی ندارد. درباره آموزش حضوری نباید به صورت صفر و صدی برخورد کرد. کشور درگیر موج جدیدی از کرونا است؛ پس از اینکه پیک فعلی را پشت سرگذاشتیم باید کلاس‌ها را حضوری برگزار کنیم. هنگامی که شرایط برگزاری کلاس‌ها محیا باشد، چرا شرایط حضور بیشتر دانشجویان در دانشگاه‌ها را فراهم نکنیم؟ وقتی فرصت حضور دانشجویان در کلاس‌ها میسر است، چرا صرفا امتحانات به صورت حضوری برگزار شوند؟ به گفته وزیر علوم، دروس عملی باید به صورت حضوری برگزار شود. همچنین دانشجویان مقطع دکترا و ارشد برای نگارش رساله یا پایان‌نامه‌های خود باید در دانشگاه‌ حضور داشته باشند.

این استاد دانشگاه تهران با تاکید بر اینکه تداوم شیوه برگزاری کلاس‌های مجازی آسیب‌زا بود و صدمات جبران ناپذیری به ارمغان می‌آورد، خاطرنشان کرد: دانشجویان، نیازمند کلاس‌های حضوری و تعامل مشترک هستند. باید برگزاری کلاس‌های مجازی_حضوری مورد توجه قرار گیرد و آزمون دانشجویان به صورت حضوری برگزار شود.

عضو هیات علمی دانشگاه تهران با بیان اینکه آموزش حضوری می‌تواند از وجوه مختلف بررسی شود، توضیح داد: پرسش و پاسخ، تعامل و گفتگوی حضوری باعث انتقال نکات علمی می‌شود. اگرچهبرگزاری  کلاس‌های مجازی با تمامی مقتضیات خود می‌تواند بخشی از آموزش را پوشش دهد اما هیچ مولفه‌ای نمی‌تواند جایگزین کلاس‌های حضوری شود.

به گفته دکتر حسینی، تعامل و ارتباط دانشجویان با یکدیگر و با اساتید نه تنها یک مساله فرهنگی قلمداد می‌شود؛ بلکه نوعی آموزش هم به حساب می‌آید. دانشجویان با حضور در محیط دانشگاه تحت تاثیر منابع مختلف قرار می‌گیرند. اگرچه تلاش‌هایی برای جبران این خلاء در دوران مجازی شدن آموزش شده اما تاثیرگذاری آن به میزان حضور دانشجویان در محیط دانشگاه‌ها نیست.

ایسنا